"Każdego ranka, po przebudzeniu, otrzymujemy kredyt w wysokości osiemdziesięciu sześciu tysięcy czterystu sekund życia na każdy dzień.Kiedy wieczorem kładziemy się spać, niewykorzystana reszta sekund nie przejdzie na drugi dzień, to czego nie przeżyliśmy w ciągu dnia jest na zawsze stracone, pochłonięte przez wczoraj. Każdego ranka rozpoczyna się ta sama magia, znowu otrzymujemy taką samą liczbę sekund życia i wszyscy zaczynamy grać w nieodwracalną grę:- bank może zamknąć nam konto w najbardziej nieoczekiwanym momencie, bez żadnego ostrzeżenia- w każdej chwili może zatrzymać nasze życie"- Marc Levy.

O śmierci nikt nie chce rozmawiać. Ale każdy gdzieś z tyłu głowy ma perspektywę końca. Ostatnio myślę o tym coraz częściej- może przez nagłą śmierć Pauliny. Zdaję sobie sprawę, że mogę wyjść z domu i już nie wrócić. Wpadnę pod samochód, dostanę ataku serca...zdarza się. Inna sprawa, że moje życie byłoby bez sensu- no bo co mi się udało zrobić? dokonałam czegoś nadzwyczajnego? Prawda jest taka, ze przez te 17 lat głównie egzystuję. Choć biorąc pod uwagę, ile osób nie dożywa mojego wieku, i za tą "tylko egzystencję" jestem wdzięczna.

Dobra, więc wiem że kiedyś umrę. Więc, to chyba logiczne, że powinnam się cieszyć życiem. I w tym tkwi problem : bo ja ni cholery nie potrafię. Zdaje sobie sprawę, że osiągnęłam swoje małe cele. Mam rzeczy, o jakich marzyłam jeszcze jakiś czas temu. I co? I nic. Zamiast to docenić, ja przejmuje się problemami. Nie jakieś wielkie problemy, raczej takie małe, błahostki. A i tak kiedy pomyśle o tym, co mam dzisiaj zrobić, stres mnie paraliżuje. Boję się że nie dam rady, że kogoś zawiodę. No cóż, chyba pora z tym skończyć. Nie wiem jak, ale zamierzam docenić te małe sprawy w moim życiu, takie szczegóły, które wydaja się nieistotne. Bo szczęście to tylko chwile...

_______________
POST SCRIPTUM
Chyba najlepszy teledysk, jaki kiedykolwiek oglądałam. I jak pasuje do tematu dzisiejszego posta...
Nickelback- Savin' me
You Tube